بخش مقاوم در برابر آتش به بخشی از یک ساختمان گفته میشود که از طریق سازههای ایمنی در برابر آتش، مانند دیوارهای ضدحریق و سقفهای مقاوم در برابر آتش، از سایر قسمتهای ساختمان یا ساختمانهای مجاور جدا شده است. هدف از این جداسازی، جلوگیری از گسترش آتش برای یک مدتزمان مشخص است.
عناصر کلیدی در تقسیمبندی بخشهای مقاوم در برابر آتش:
- دیوارهای ضدحریق [Brandwände] که شامل دربهای مقاوم در برابر آتش (Brandschutztüren) هستند.
- سقفهای مقاوم در برابر آتش (Feuerbeständige Geschossdecken) که ممکن است دارای بازشوهای محافظتشده باشند.
جایگزینی در محیطهای باز:
در فضاهای باز، فاصلهی ایمن میان ساختمانها میتواند بهعنوان جایگزینی برای ساختارهای ضدحریق مورد استفاده قرار گیرد.
مقررات و استانداردهای مرتبط:
- حداکثر اندازهی مجاز برای هر بخش مقاوم در برابر آتش، مطابق با مقررات ساختمانسازی تعیین شده است.
- استاندارد DIN 18 230-1 و دستورالعمل ساختوساز صنعتی (Industriebaurichtlinie) شامل روشهای محاسبه و الزامات مربوط به اندازهی بخشهای مقاوم در برابر آتش هستند.
این بخشبندی، نقش کلیدی در طراحی ایمنی سازهای ساختمانها دارد و برای جلوگیری از گسترش آتش، مطابق با مقررات دقیق ساختمانسازی اجرا میشود.
