در دهه 20 قرن گذشته، در شهرهای بزرگ شمال، بهویژه در هامبورگ و برمن و همچنین در منطقه روهر (Ruhr)، یک سبک معماری پدید آمد که به عنوان اکسپرسیونیسم آجر شناخته میشود. مانند بسیاری از سبکهای دیگر، نمونههای ساخته شده این سبک به کشورهای یا مناطق خاصی محدود نمیشوند. حتی در برلین نیز ساختمانهایی از این سبک معماری یافت میشود و به اصطلاح مکتب آمستردام [Amsterdamer Schule] نیز جزیی از آن به شمار میآید.
در حالی که بهطور همزمان، نوگرایی مکتب باوهاوس به حذف تزیینات میپرداخت، معماران اکسپرسیونیسم تقریبا در همان زمان، زبانی از فرمهای تزیینی با عناصر خشن، زاویهدار و اغلب نوکتیز توسعه دادند. همچنین، تقسیمبندی افقی نماها از طریق قرار دادن ردیفهای آجر بهطور متناوب جلو و عقب، از ویژگیهای معمول این بناها است. عناصر سبک باید پویا بودن زمان و در عینحال شدت و تنشهای آن را به نمایش بگذارند.
معماران این سبک با هدف برجسته کردن جلوههای زندهتر نماها از آجر و بهویژه کلیـنکرهای [Klinker] سختپخت استفاده میکردند. کلیـنکرها به خوبی به شرایط آب و هوایی سخت، به ویژه در مناطق صنعتی، مقاوم بودند. بافت زبر و رنگهای غنیشان، آنها را به متریال پرطرفداری در آن زمان تبدیل کرده بود.
