پس از حدود 20 تا 40 سال رشد، درون تنه ی درخت فرایندی آغاز می شود که به تشکیل چوب مرکزی معروف است. در این مرحله، ساختار چوب در مرکز تنه تغییر می کند و به چوبی سخت تر، خشک تر و مقاوم تر در برابر عوامل آسیب زا تبدیل می شود. این بخش از چوب، که به عنوان چوب مرکزی شناخته می شود، از نظر کیفی باارزش تر از چوب پیرامونی یا همان چوب جوان است.
در گونه های دارای رنگ تیره تر مانند بلوط یا داگلاس، تفاوت رنگ بین چوب مرکزی و بخش های بیرونی به وضوح دیده می شود، اما در گونه هایی با چوب یکنواخت مانند صنوبر یا نراد، این تفاوت رنگی قابل مشاهده نیست. همچنین در درختانی مانند توس یا نارون، که عمدتا دارای چوب بیرونی هستند، فرایند تمایز چوب مرکزی وجود ندارد. چوب مرکزی نه تنها سخت تر است، بلکه رطوبت کم تری دارد و در برابر پوسیدگی و حمله ی حشرات مقاومت بیش تری از خود نشان می دهد.
