در سیستمهای گرمایشی باز، انبساط حرارتی آب توسط یک منبع انبساط [Ausdehnungsgefäß] باز جبران میشود. این منبع، یک مخزن است که در بالاترین نقطه شبکه لولهکشی نصب میشود و در حالت سرد سطح آب آن پایین و در حالت گرم سطح آب آن بالا است.
از آنجا که آب در این سیستم در تماس مستقیم با جو قرار دارد و اکسیژن هوا را جذب میکند، خوردگی (corrosion) در اجزای سیستم بیشتر رخ میدهد.
یکی دیگر از معایب این سیستمها، نیاز به فضای نصب در بالاترین طبقه ساختمان مانند اتاق زیرشیروانی است.
به دلیل این معایب، امروزه سیستمهای گرمایش باز تقریبا فقط در ساختمانهای قدیمی دیده میشوند یا در تاسیسات بزرگ گرمایش با سوخت زغالسنگ مورد استفاده قرار میگیرند.
