ترکیبات آلی فرّار دسته ای از مواد آلی هستند که به راحتی تبخیر می شوند یا حتی در دمای پایین به صورت گاز وجود دارند. این دسته شامل ترکیباتی از گروه های مختلفی چون آلیفاتی ها، آرومات ها، استرها، کتون [Ketone]، الکل ها، گلیکول ها، ترکیبات کلردار، سیلوکسان ها و آلدئیدی [Aldehyde] می شود.
منابع آلاینده ی محیط زیست از این ترکیبات، شامل ترافیک شهری و محصولات شیمیایی ساختمانی مانند رنگ ها، چسب ها و درزگیرها هستند. در فضاهای داخلی، علاوه بر مصالح ساختمانی، عواملی چون موکت، مبلمان، مواد پاک کننده، محصولات خانگی، مواد شیمیایی اداری و دود سیگار نیز می توانند منبع انتشار این ترکیبات باشند. این مواد حتی ممکن است از واکنش هایی میان اکسیژن، اوزون یا آب با ترکیبات طبیعی مانند چوب یا روغن های گیاهی نیز تولید شوند.
غلظت هایی از این ترکیبات که بر سلامت تأثیر منفی دارند، ممکن است بلافاصله پس از ساخت یا نوسازی های گسترده، یا در صورت استفاده ی نادرست از محصولات نامناسب ظاهر شوند. به طور کلی، تهویه ی مناسب می تواند به کاهش غلظت آن ها در محیط داخلی کمک کند. اگر ترکیبی خاصیت سرطان زایی، جهش زایی یا آسیب به باروری داشته باشد، معمولاً طبق مقررات منع استفاده از مواد شیمیایی، نباید در محصول نهایی به کار رود. با این حال، امکان وجود مقادیر ناچیزی از آن ها در محصول باقی می ماند، به ویژه اگر مواد اولیه کنترل نشده یا بازیافتی در ساخت آن استفاده شده باشد.
استفاده از مصالح دارای نشان های معتبر زیست محیطی یا تاییدشده طبق استاندارد AgBB، تضمین می کند که انتشار این ترکیبات به حداقل رسیده باشد. شاخص NIK (حداقل غلظت قابل توجه) که توسط کمیته ی ارزیابی سلامت مصالح ساختمانی (AgBB) ارائه شده، میزان سمیت نسبی این ترکیبات را نشان می دهد؛ هرچه این مقدار پایین تر باشد، سمیت بیشتر است.
بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، این ترکیبات بر اساس بازه ی دمای جوش تقسیم بندی شده اند: از ترکیبات بسیار فرّار (VVOCs) تا ترکیبات نیمه فرّار (SVOCs). مجموع غلظت همه ی آن ها، شاخص کلی TVOC را تشکیل می دهد.
