بر اساس استاندارد DIN EN 12811-1 که به سازههای موقت ساختمانی – بخش 1: داربستهای کاری مربوط میشود، داربستهای کاری به هفت کلاس عرضی [Bemessung] تقسیمبندی میشوند. این کلاسها در بازههای 30 سانتیمتری از 0,60 متر تا 2,40 متر افزایش مییابند. تمامی این کلاسها میتوانند با کلاسهای بارگذاری مربوطه ترکیب شوند.
نحوهی کدگذاری کلاس عرضی
- کلاس عرضی با حرف W و دو رقم مشخص میشود.
- عرض داربست شامل ضخامت تختههای محافظ کناری (Bordbrett) است، اما حداکثر 30 میلیمتر از ضخامت این تختهها در محاسبه لحاظ میشود.
عوامل موثر در انتخاب کلاس عرضی
انتخاب کلاس عرضی به نوع کار اجرایی و میزان خطر سقوط بستگی دارد. همچنین، حداقل عرض آزاد برای عبور در هنگام نگهداری مواد باید 0,20 متر باشد.
کلاسهای عرضی سیستم (SW)
علاوه بر کلاسهای عرضی استاندارد، کلاسهای عرضی سیستم (SW) نیز تعریف شدهاند. تفاوت اصلی این دو در این است که:
- کلاسهای عرضی (W) به عرض کلی سطح داربست اشاره دارند.
- کلاسهای عرضی سیستم (SW) به فاصلهی خالص بین ستونهای داربست در یک سطح کاری مربوط میشوند.
