آلومینیوم برای اولین بار در صنعت قالببندی ساختمان در سال 1980 با ساخت یک قالببندی [Rahmenschalung] سبک برای سقفها استفاده شد. دلیل اصلی استفاده از آلومینیوم، وزن مخصوص کمتر آن نسبت به فولاد است؛ آلومینیوم تقریبا یکسوم سبکتر از فولاد است. این مزیت در هنگام جابجایی به ویژه در قطعات قالببندی سقف و قطعاتی که باید همیشه به صورت دستی جابجا شوند، یک مزیت مهم است، اگرچه قیمت آلومینیوم چندین برابر بیشتر از فولاد است. با این حال، کاهش هزینههای کاری (مربوط به نیروی انسانی) به دلیل سهولت در جابجایی، هزینه اضافی آلومینیوم را جبران میکند.
یکی دیگر از مزایای بزرگ آلومینیوم در صنعت قالببندی، امکان ساخت اشکالی است که با پروفیلهای اکسترود شده به دست میآید که در فولاد قابل تولید نیستند. علاوه بر این، در پروفایلهایی با ضخامتهای متفاوت، میتوان آلومینیوم را در قسمتهایی استفاده کرد که تاثیر استاتیکی بیشتری داشته باشد یا جایی که گوشهها و لبههایی که در معرض ضربه هستند، تقویت شوند. به طور معمول، در پروفایلهای آلومینیومی مورد استفاده در قالببندی از آلیاژ AlMgSi استفاده میشود.
نکته مهم در مورد آلومینیوم، فرآیند درمان سطح آن است، به ویژه در بخشهایی که طور منظم با بتن در تماس هستند. از آنجا که بتن و آلومینیوم در تماس با هم واکنشهای شیمیایی ایجاد میکنند، پیوند بسیار محکمی بین این دو ماده شکل میگیرد که این امر میتواند منجر به نیاز به تمیزکاری زیادی شود. بنابراین، در حال حاضر آلومینیوم طبق استانداردهای جدید با پوشش پودری پوششدهی میشود، که این کار باعث میشود سطوح آن راحتتر تمیز شوند. در ساخت داربستها، این فرآیند درمان سطحی ضروری نیست.
