در سیستمهای گرمایش با هوای گرم، هوای داخل فضا توسط دستگاه گرمایشی گرم شده و در سراسر ساختمان توزیع میگردد. در سیستمهای کوچک، این کار از طریق گردش طبیعی هوا انجام میشود، در حالی که در سیستمهای بزرگتر از فنها استفاده میشود. به دلیل ظرفیت گرمایی پایین هوا، برای دستیابی به گرمایش مناسب، حجم زیادی از هوا، کانالهای بزرگ و انرژی نسبتا بالایی برای انتقال مورد نیاز است. برای مثال، برای تامین توان گرمایشی 2 kW، به جریان هوای 150 m³/h نیاز است که باید در یک کانال با قطر 125 mm و با مصرف برق 0,14 وات در هر متر لولهی مستقیم جابهجا شود. در مقابل، سیستم توزیع گرما با آب به جریان 0,086 m³/h نیاز دارد که در لولهای با قطر 15 mm و با مصرف برق 0,005 وات در هر متر منتقل میشود.
یکی از موارد مناسب برای استفاده از گرمایش با هوای گرم، ساختمانهای مسکونی با عایق حرارتی مناسب و هوابندی کامل است که دارای سیستم تهویهی کنترلشده با هوای رفت و برگشت هستند. شرط اصلی آن است که بار گرمایشی کمتر از 10 W/m² باشد. یکی از گزینههای مفید در این زمینه، سیستمهای گرمایش خورشیدی با هوا هستند که در آنها، هوا در کلکتورهای خورشیدی [Solarkollektor] نصبشده روی نما یا سقف گرم میشود. با این حال، نباید میزان تأمین گرما از انرژی خورشیدی را بیش از حد تخمین زد. در هر صورت، صرفهجویی احتمالی در مصرف انرژی باید در برابر هزینههای اضافی و مصرف برق سیستم تهویه سنجیده شود. در ساختمانهای بلند، آپارتمانها یا مناطق با وزش باد شدید، نیروی شناوری حرارتی، فشار باد یا مکش باد ممکن است موجب اختلال در عملکرد سیستم شود.
