پنجره شیکاگو به نوعی پنجره در معماری مدرن اطلاق میشود که در ساختار اسکلتبندی یک ساختمان، به اندازه یک بخش کامل از شبکه نمای آن گسترش مییابد. این پنجره از سه قسمت تشکیل شده است:
- یک بخش مرکزی ثابت و بزرگ
- دو پنجره باریک در طرفین که بهصورت عمودی باز و بسته میشوند
این نوع پنجرهها پیشگام فناوری نمای شیشهای گسترده در سیستمهای کرتین وال و قابهای شیشهای مدرن محسوب میشوند.
تاریخچه و توسعه پنجره شیکاگو:
همانطور که از نام آن مشخص است، این سبک پنجره ریشه در شهر شیکاگو دارد. اولین بار معمار چارلز بی. اتوود (Charles B. Atwood) از دفتر معماری Burnham and Root در طراحی ساختمان Reliance (1894-1895) از آن استفاده کرد. سپس، معمارانی مانند لوییس سالیوان (Louis Sullivan) و ویلیام لوبارون جنی (William Le Baron Jenney) این ایده را توسعه دادند و با رشد ساختمانهای بلندمرتبه دارای اسکلت فولادی، این سبک پنجره در سطح بینالمللی گسترش یافت.
ویژگیهای طراحی:
پنجرههای شیکاگو از مدل سنتی Bay Window الهام گرفتهاند که هدف آن حداکثر بهرهگیری از نور طبیعی در فضاهای داخلی بود. اتوود با تطبیق این سیستم با ابعاد و تناسبات سازه اسکلت فولادی، این طراحی را اصلاح کرد. با توجه به دهانههای سازهای و ترکیببندی نمای ساختمان، این پنجرهها میتوانند بهصورت:
- تراز با سطح نما قرار گیرند
- یا بهصورت طرهای (Trapezförmig) از نمای ساختمان بیرون بزنند
در ادامه، این الگوی طراحی به معماری مدرن و استفاده از شیشههای سرتاسری در برجها و آسمانخراشها راه یافت.
