قابلیت اشتعال به این معناست که آیا یک ماده در حضور اکسیژن و با یک منبع گرما قابل احتراق است یا خیر. این ویژگی یکی از معیارهای مهم در انتخاب مصالح ساختمانی از نظر ایمنی در برابر آتشسوزی است و در نتیجه، تاثیر مستقیمی بر امنیت ساکنان ساختمان دارد.
قابلیت اشتعال یک معیار دودویی (دوحالته) است که مصالح را به دو دستهی کلی تقسیم میکند:
- مصالح قابل اشتعال
- مصالح غیرقابل اشتعال
استانداردهای آتشسوزی و دستهبندی مصالح
بر اساس استاندارد DIN 4102-1 که رفتار آتشسوزی مصالح و اجزای ساختمانی را مشخص میکند، مصالح ساختمانی به دو گروه کلی تقسیم میشوند:
- کلاس A: مصالح غیرقابل اشتعال
- کلاس B: مصالح قابل اشتعال
استاندارد اروپایی و ارزیابی رفتار در برابر آتش
استاندارد DIN EN 13501-1 که در سطح اتحادیه اروپا استفاده میشود، ارزیابی دقیقتری از رفتار مصالح در برابر آتش ارائه میدهد. برخلاف استاندارد DIN 4102-1 که فقط به قابلیت اشتعال توجه دارد، این استاندارد کل رفتار یک ماده در هنگام آتشسوزی را بررسی میکند.
در این استاندارد، مصالح ساختمانی بر اساس عملکرد آنها در برابر آتش به هفت کلاس اصلی (A1، A2، B، C، D، E، F) تقسیم میشوند. علاوه بر این، سه معیار تکمیلی نیز بررسی میشوند:
- میزان تولید دود (با علامت s): شامل s1، s2، s3 (s1 کمترین و s3 بیشترین میزان دود را دارد).
- چکه کردن یا سقوط مواد در هنگام سوختن (با علامت d): شامل d0، d1، d2 (d0 بدون چکه کردن و d2 بیشترین میزان چکه را دارد).
- طبقهبندی ویژه برای کفپوشها (با علامت fl ).
تمام مصالح ساختمانی جدید بر اساس استاندارد DIN EN 13501-1 ارزیابی و طبقهبندی میشوند.
تمایز بین قابلیت اشتعال و قابلیت شعلهور شدن [Entflammbarkeit]
در ارزیابی مصالحی که اصولا قابل اشتعال هستند، ویژگی فیزیکی قابلیت شعلهور شدن نیز بررسی میشود. این ویژگی به تفکیک بیشتر مصالح از نظر میزان مقاومت در برابر آتش و کاربردهای ایمن آنها در ساختمانسازی کمک میکند.
