پوشش مقاوم در برابر آتش برای افزایش مقاومت اجزای ساختمانی در برابر آتش به کار میرود، در صورتی که خود این اجزا نتوانند بهتنهایی الزامات ایمنی آتش را برآورده کنند. این پوششها برای ستونها، تیرها، دیوارها، سقفها یا تأسیسات ساختمانی مورد استفاده قرار میگیرند.
معمولا این اجزا با صفحات گچی یا سایر مصالح معدنی پوشانده میشوند تا در هنگام آتشسوزی، افزایش دمای آنها کنترل شود و استحکام سازهای آنها برای مدت مشخصی حفظ شود.
تعیین مقاومت در برابر آتش
میزان مقاومت در برابر آتش بر اساس ترکیب اجزای سازهای، پوشش و میزان بار وارد بر سازه هنگام قرارگیری در معرض آتش تعیین میشود. بنابراین، کل ساختار باید بر اساس یکی از دو استاندارد زیر آزمایش و طبقهبندی شود:
- استاندارد DIN EN 13501-2: طبقهبندی محصولات و سیستمهای ساختمانی بر اساس مقاومت در برابر آتش (بهاستثنای سیستمهای تهویه).
- استاندارد DIN 4102: رفتار مصالح و اجزای ساختمانی در برابر آتش. بخش 4 این استاندارد، نمونههای تأییدشدهی ساختاری همراه با پوشش مقاوم در برابر آتش را ارائه میدهد.
محاسبات سازهای در شرایط آتشسوزی
برای طراحی مقاوم در برابر آتش، از مجموعه استانداردهای DIN EN 1991 تا DIN EN 1996 و همچنین DIN EN 1999 استفاده میشود که معروف به یوروکد [Eurocodes] هستد و در بخش 1-2 به الزامات ایمنی در برابر آتش پرداختهاند.
پوششهای مقاوم در برابر آتش در سازههای چوبی
الزامات ویژهی پوششهای مقاوم در برابر آتش برای سازههای چوبی در دستورالعمل M-HFHHolzR تنظیم شدهاند، که معیار کپسولهسازی [Kapselkriterium] را نیز در بر میگیرد. این معیار حفاظت از چوب در برابر آتش را از طریق پوششهای ویژه تنظیم میکند.
