استریچ طبق استاندارد DIN 18560 استریچها در ساختمانسازی به عنصری ساختمانی گفته میشود که بر روی یک زیرلایه باربر یا یک لایه جداکننده یا عایق میانی [Dämmschicht] ساخته میشود و به طور مستقیم به عنوان کف قابل استفاده است یا میتوان آن را با یک پوشش، در صورت لزوم به روش تازه بر روی تازه، پوششدهی کرد. استریچها ناهماهنگیهای ساختار ساختمان خام را اصلاح میکنند و بسته به نوع اجرا، حفاظت در برابر رطوبت، عایق حرارتی و صوتی را بر عهده دارند. در استاندارد DIN 18560 استریچها از یک سو بر اساس ساختارشان و از سوی دیگر بر اساس نوع پیوند آنها طبقهبندی میشوند.
اصول ساختاری:
استریچها روی لایه عایق (استریچهای شناور): در این نوع، استریچ بر روی یک لایه عایق نصب میشود که بهطور مستقل از زیرسازی حرکت میکند.
استریچها روی لایه جداکننده: این نوع استریچ بر روی یک لایه جداکننده نصب میشود که از اتصال مستقیم استریچ به زیرسازی جلوگیری میکند.
استریچهای ترکیبی: در این نوع، استریچ به طور مستقیم با زیرسازی پیوند برقرار میکند.
بایندینگها:
بایندینگ آندریت: یک نوع بایندینگ بر اساس آندریت (یک ترکیب معدنی) که در ساخت استریچ استفاده میشود.
مگنزی: بایندینگ مبتنی بر ترکیب مگنزی که در برخی انواع استریچها به کار میرود.
بیتومن: ماده بایندینگ بر پایه قیر که برای استریچهایی با خواص خاص مورد استفاده قرار میگیرد.
سیمان: رایجترین ماده بایندینگ برای استریچها که استحکام و مقاومت بالایی را فراهم میکند.
علاوه بر اینها، انواع مختلفی از استریچها وجود دارند، از جمله استریچهای رزینی. در عمل، واژه استریچ اغلب برای اشاره به مخلوط مصالح ساختمانی استفاده میشود که هم در حالت تازه و هم در حالت سخت شده کاربرد دارد.
