ویژگی شاخص بتن شسته، که عمدتا در معماری دهههای 1960 و 1970 بهکار میرفت، سطحی با بافت برجسته و ظاهری خاص است. این ظاهر با شستوشوی دوغاب سیمان [Zementleim] از سطح بتن ایجاد میشود، بهطوریکه دانههای سنگی [Gesteinskörnung] که معمولا درون بتن پنهان هستند، نمایان میگردند. برای تولید این نوع بتن، بهطور کلی دو روش وجود دارد: روش منفی و روش مثبت.
در روش منفی، از مادهی تاخیرانداز روی قالببندی [Schalung] استفاده میشود. حدود 16 تا 24 ساعت پس از باز کردن قالب، سطح بتن با آب و برس تمیز میشود؛ در این مرحله، لایهی سطحی دوغاب سیمان که به دلیل وجود مادهی تاخیرانداز هنوز سخت نشده، شسته میشود. در پروژههای کوچکتر، میتوان از کاغذ آغشته به تأخیرانداز نیز در قالب استفاده کرد. در روش مثبت، سطح بتن پس از باز کردن قالب بهصورت کامل با تأخیرانداز پوشانده میشود و شستوشو دقیقا مانند روش منفی انجام میگیرد.
علاوه بر این، میتوان سطح بتن را بدون استفاده از تاخیرانداز و بهصورت دستی یا مکانیکی، بلافاصله پس از تولید بتن تازه نیز شستوشو داد.
