عایقکاری داخلی، همانطور که از نامش پیداست، به معنای نصب لایهی عایق روی سمت داخل دیوارها یا اجزای ساختمانی است. معمولاً دلیل اصلی استفاده از این روش، رعایت مقررات حفاظت از بناهای تاریخی است. وقتی یک ساختمان تاریخی و باارزش مرمت میشود، اغلب نمیتوان یا نباید نمای خارجی آن را که ممکن است با تزیینات و جزئیات پیچیدهای پوشیده شده تغییر داد، بنابراین عایقکاری از داخل پیشنهاد یا الزام میشود.
از نظر اصول فیزیکی ساختمان، عایقکاری داخلی معایبی دارد: چون این عایقکاری مانع گرم شدن دیوارهای خارجی از سمت داخل میشود، دمای سطح داخلی دیوار خارجی ممکن است خیلی پایین بیاید. اگر دمای سطح کمتر از 10 درجه سانتیگراد باشد و رطوبت نسبی هوا [relative Luftfeuchte] بالای 50 درصد باشد، خطر ایجاد رطوبت یا چگالش [Kondensat] [Tauwasserausfall] بین دیوار خارجی و عایق داخلی وجود دارد.
همچنین، وجود عایق در داخل باعث میشود که پلهای حرارتی [Wärmebrücken] (محلهایی که گرما به راحتی منتقل میشود، مثل محل اتصال اجزای سازهای) کاهش پیدا نکنند.
با توجه به این که عوامل متعددی روی کیفیت هوای داخل فضا تأثیرگذارند، انجام عایقکاری داخلی در ساختمانهای قدیمی همیشه نیازمند برنامهریزی دقیق و اجرای بسیار محتاطانه است.
