آسیبهای وارد بر نماهای موجود معمولا نتیجهی نفوذ رطوبت در بلندمدت به درون بافت دیوار (مَصالح بنایی) هستند. زمانی که راهکارهای مکانیکی مانند پیشآمدگی سقف، ورقکاری و جزئیات فنی کافی نباشند، باید استفاده از آغشتهسازیهای محافظتی نفوذی مدنظر قرار گیرد.
مکانیسم اثر این نوع مواد بر پایهی تغییر کشش سطحی مایع بر روی مصالح ساختمانی عمل میکند. ترکیبات فعال، بدون اینکه قابلیت عبور بخار آب را مختل کنند، به دیوارههای منافذ سطح ماده میچسبند و در آن نفوذ میکنند.
در این میان، انواع مختلفی از آغشتهسازیهای محافظتی قابل تفکیک هستند:
-
آغشتهسازی دافع آب (hydrophobierend)
-
آغشتهسازی دافع روغن و چربی (oleophobierend)
-
آغشتهسازی تقویتکننده (افزایشدهنده استحکام سطحی) (verfestigend)
-
آغشتهسازی زیستکش (مقاوم در برابر رشد قارچ و جلبک) (biozid)
در گذشته، موادی مانند ژلاتین، روغن بزرک، روغن خشخاش، موم و پارافین برای این منظور بهکار میرفتند. امروزه، آغشتهسازیهای مدرن مبتنی بر سیلیکات کاربرد فراوانی پیدا کردهاند. عامل تعیینکننده در انتخاب نوع ماده، درجه تخلخل [Porosität] مصالح و در نتیجه، عمق نفوذ مورد نیاز است.
