در علم مواد، هر نوع آهنی که بدون عملیات پسپردازشی قابل آهنگری باشد، بهعنوان فولاد شناخته میشود. برای یراقآلات، عمدتا فولاد ساختمانی با درجه کیفی S235 (St 37) استفاده میشود و برای قطعاتی که تحت بارگذاریهای بالا قرار دارند، از فولاد S355 (St 52) استفاده میگردد. در گذشته، فولاد مادهای کلاسیک برای تمامی قطعات یراقآلات، از جمله لولاها و قطعات قفل بود. این ماده به دلیل مقاومت بالا [Festigkeit]، قابلیت کارپذیری خوب در فرآیندهای آهنگری و تغییر شکل، و هزینه کم مواد، محبوبیت دارد.
یکی از نقاط ضعف فولاد، تشکیل اکسید (زنگ زدن) است. بنابراین قطعات فولادی باید دارای محافظت دائمی در برابر خوردگی [Korrosion] باشند، در غیر این صورت دچار زنگزدگی خواهند شد. برای قطعات خارجی، گالوانیزه کردن که طول عمری حدود 20 سال دارد، رایج است. در فضای داخلی، از پوششهای پایه و رنگهای رویه استفاده میشود.
فولاد بهعنوان مادهای برای دستگیرهها [Drücker und Griffe] ممکن است حس سردی ایجاد کند. در چنین کاربردهایی، مواد دیگری مانند آلومینیوم [Aluminium]، برنج [Messing] یا پلیآمید [Polyamid] انتخاب بهتری هستند.
