نمای پرده ای نوعی پوشش غیرباربر برای ساختمان است که نخستین بار در اواخر قرن نوزدهم به عنوان “دیوارهای پرده ای” در شهر شیکاگو اجرا شد. این لایه های باریک و غیرسازه ای در جلوی اسکلت فلزی برج ها نصب می شدند و به دلیل تولید پیش ساخته، سرعت ساخت و ساز را افزایش داده و هزینه ها را کاهش می دادند. ایده ی نظری جداسازی ساختار باربر از پوسته ی بیرونی برای نخستین بار توسط معمار آلمانی گاتفرید سمپر مطرح شد. او در نظریه ی «پوشش» خود که در سال 1834 منتشر شد، نما را به عنوان پوشش یک بنا توصیف می کند.
امروزه این تفکیک میان سازه ی باربر و پوسته ی بیرونی تقریبا اجتناب ناپذیر است، چرا که الزامات انرژی ای و فیزیکی ساخت بسیار افزایش یافته اند. پوسته ی خارجی اکنون وظایف متعددی را بر عهده دارد: محافظت در برابر آفتاب و شرایط جوی، تهویه و تنظیم کلی فضای داخلی، نمایش اطلاعات، و حتی تولید برق از طریق پنل های فتوولتائیک [Photovoltaik] که روی نما نصب می شوند.
