پوشش زیرین به لایه ای گفته می شود که برای محافظت از سازه در برابر گرد و غبار، برف نفوذی و رطوبت، روی لایه ی بیرونی عایق یا زیرسازی نصب می شود. در اجرای پوشش های کامل یا یکپارچه بر روی دیوار یا سقف، معمولا از تخته های چوبی یا صفحات چوب مصنوعی با اتصال نری–مادگی استفاده می شود. در پوشش های سنتی سقف با سنگ لوح، مانند مدل های آلمانی قدیمی یا پوشش های فلس مانند، معمولا از یک لایه ی کامل چوب استفاده می شود. اما در مدل های ساده تر مانند پوشش های مستطیلی، می توان از لات های معمولی استفاده کرد.
پوشش های کامل می توانند زیر یا روی لایه ی عایق قرار گیرند. در صورتی که روی لایه ی عایق قرار گیرند، باید حتما با یک پوشش زیرین [Vordeckung] از جنس پلاستیک یا ایزوگام های تنفسی پوشانده شوند تا از ورود ذرات، برف سبک و رطوبت جلوگیری شود.
در اغلب موارد، این لایه ها پس از اجرای نهایی سقف دیگر دیده نمی شوند؛ اما اگر در زیر لایه ی عایق قرار گرفته باشند، ممکن است نمای آن باقی بماند، مانند نمونه ای که در کلیسایی در ناشتسهایم مشاهده شده است.
