زمان سنج بهره برداری کامل، معیاری بدون بعد است که نشان می دهد در چه بازه ای از زمان های آماده باش ساختمان، استفاده از نور مصنوعی لازم است. این شاخص بهشدت تحت تاثیر میزان بهره برداری از نور طبیعی در فضا قرار دارد. هر چه استفاده از روشنایی روز بیشتر باشد، نیاز به نور مصنوعی کمتر شده و این عامل کاهش می یابد.
این مقدار عددی بین 0 تا 1 است و معمولا بر اساس مدت زمان استفاده واقعی، نسبت روشنایی طبیعی فضا، و محل قرارگیری ساعت های استفاده در طول روز محاسبه می شود. در ساختمان های اداری، معمولا زمان آماده باش حداکثر 11 ساعت در روز در نظر گرفته می شود که معادل 2750 ساعت در سال (بر پایه ی 250 روز کاری) است.
هرچه استفاده از نور روز بیشتر باشد، این شاخص کاهش می یابد. برای مثال، در فضاهای داخلی بدون دسترسی به نور طبیعی یا فضاهایی با استفاده ی خاص مثل اتاق های عمل، این مقدار برابر 1 خواهد بود؛ یعنی در تمام مدت نیاز به نور مصنوعی وجود دارد. در مقابل، مقدار 0 نشان دهنده ی آن است که در کل زمان بهره برداری، نیازی به روشنایی مصنوعی نیست.
فرمول محاسبه ی آن مطابق راهنمای «انرژی الکتریکی در ساختمان های بلندمرتبه» به شکل زیر است:
fv = (1 – fTL) * fNutz * fRegel
که در آن:
- fTL میزان سهم نور طبیعی است.
- fNutz میزان فراوانی استفاده از روشنایی در طول زمان بهره برداری است.
- fRegel نوع کنترل و تنظیم روشنایی را مشخص می کند.
این شاخص نقش مهمی در برآورد انرژی مورد نیاز برای روشنایی مصنوعی در طراحی های انرژی محور دارد؛ هرچه مقدار آن کمتر باشد، مصرف انرژی نیز کاهش می یابد.
