VOCs مخفف ترکیبات آلی فرّار هستند؛ موادی آلی که بهراحتی تبخیر می شوند یا حتی در دمای پایین به صورت گاز وجود دارند. این ترکیبات شامل گروه هایی مانند آلیفاتی ها، آرومات ها، استرها، کتون ها، الکل ها، گلیکول ها، ترکیبات کلردار، سیلوکسان ها و آلدئیدها می شوند.
منابع اصلی آلودگی محیط زیست با این ترکیبات، ترافیک جاده ای و محصولات شیمیایی ساختمانی هستند؛ مانند رنگ ها، چسب ها یا درزگیرها. در فضاهای داخلی نیز، منابع VOC شامل مصالح ساختمانی، موکت ها، مبلمان، مواد شوینده و نگهدارنده، محصولات خانگی، مواد شیمیایی اداری و دود تنباکو هستند. این ترکیبات حتی ممکن است در اثر واکنش هایی بین اکسیژن، اوزون یا آب با مواد طبیعی مانند چوب و روغن های گیاهی ایجاد شوند.
غلظت های بالای VOC ممکن است بلافاصله پس از ساخت و ساز یا بازسازی های گسترده، یا در نتیجه ی استفاده ی نادرست از محصولات نامناسب، موجب آسیب های سلامت شود. برای کاهش میزان آن ها در فضای داخلی، تهویه ی مناسب همیشه توصیه می شود. اگر مشخص باشد که یک ماده دارای خاصیت سرطان زایی، جهش زایی یا آسیب رسان به باروری است، طبق مقررات منع استفاده از مواد شیمیایی، به طور معمول نباید در محصولات نهایی استفاده شود. با این حال، امکان دارد ردپایی از این ترکیبات در محصول باقی بماند، به ویژه اگر در مواد اولیه ی کنترل نشده یا بازیافتی وجود داشته باشد.
مصالحی که دارای نشان های معتبر زیست محیطی هستند یا طبق استاندارد AgBB مورد آزمایش قرار گرفته اند، تضمین می کنند که میزان آزادسازی احتمالی VOC در سطح بسیار پایینی قرار دارد. شاخص NIK که توسط کمیته ی ارزیابی سلامت مصالح ساختمانی (AgBB) تعریف شده، اطلاعاتی درباره ی سمیت نسبی ترکیبات VOC ارائه می دهد: هرچه این مقدار پایین تر باشد، سمیت آن ترکیب بیشتر است.
بر اساس تعریف سازمان جهانی بهداشت (WHO)، VOCها بر اساس دامنه ی نقطه ی جوش خود به دسته بندی های مختلف تقسیم می شوند؛ از جمله ترکیبات بسیار فرّار (VVOCs) و ترکیبات نیمه فرّار (SVOCs). مجموع تمام غلظت های VOC در یک فضا، مقدار کلی TVOC (Total Volatile Organic Compounds) را تشکیل می دهد.
