مصالحی که برای ساخت قالبها و داربستها [Gerüste] بهکار میروند، همگی از مواد انعطافپذیر هستند. این مصالح شامل چوب [Holz]، فولاد [Stahl]، آلیاژهای آلومینیوم [Aluminium]، چدن و مواد پلیمری هستند. خاصیت انعطافپذیری این مواد باعث میشود که سازههای ساختهشده در برابر بارگذاری خم شوند و پس از برداشتن بار، به حالت اولیه بازگردند. این ویژگی ذاتی، باید هنگام طراحی و اجرای پروژههایی که نیاز به دقت سطحی دارند—مانند اجرای سطح بتن [Betonoberfläche]—در نظر گرفته شود.
میزان مجاز تغییر شکل این سازهها در استاندارد DIN 18202 بهعنوان تلرانسهای صافی در ساختمانهای بلند تعریف شده است. با این حال، در بسیاری از موارد، این نکته در اسناد مناقصه یا هنگام تحویل سازههای بتن مسلح بهدرستی مدنظر قرار نمیگیرد.
