نرمکنندهها موادی آلی هستند که در ماتریس پلاستیک یا رزین مصنوعی جای میگیرند تا خاصیت کشسانی آن را افزایش دهند. این مواد در مقادیر زیاد در پلاستیکها، رنگها، پوششها، درزگیرها، محصولات لاستیکی و چسبها یافت میشوند. بیش از 300 نوع مختلف نرمکننده وجود دارد. فتالاتها که نرمکنندههای اولیه به شمار میروند و برای محیط زیست و سلامت مضر هستند، رایجترین نوع نرمکنندهها هستند. نرمکنندههای [Additive] به مرور زمان تمایل دارند که به محیط آزاد شوند و ممکن است برای انسان مضر باشند. جذب مستقیم از طریق پوست تنها در مورد فتالاتهای با زنجیره کوتاه بیشتر است.
برای دستیابی به خواص خاص مواد، تولیدکنندگان معمولا انواع مختلفی از نرمکنندهها را ترکیب میکنند، از جمله کلروپارافینها، استرهای فسفریک، استرهای اسید چرب، استرهای هیدروکسی کربوکسیلیک و پلیاسترها. تولیدکنندگان شیمیایی طبیعی نیز از نرمکنندههای طبیعی مانند رزین لارچ یا روغن کرچک استفاده میکنند. منابع مهم نرمکنندهها در هوای داخلی و گردوغبار خانه میتوانند محصولاتی مانند پوششهای کف، درزگیرهای در و پنجره (اگر شامل PVC سخت یا نرم باشند)، کابلهای الکتریکی، وسایل منزل، زیراندازهای دوش یا پردههای دوش باشند.
