روشهای تزریقی که بهصورت پس از ساخت انجام میشوند، با هدف جلوگیری از بالارفتن رطوبت موجود در ناحیه پایه (پای دیوار) در دیوارهای بنایی به کار میروند. در این روش، ماده تزریقی وظیفه دارد که قابلیت هدایت مویرگی رطوبت در مصالح بنایی را متوقف کند.
برای اجرای این روش، ابتدا یک ناحیه مشخص بهعنوان منطقه سدکننده تعیین میشود. در هر متر طول دیوار، معمولا حدود چهار سوراخ تزریق با زاویهای کم نسبت به افق ایجاد میشود. سپس، ماده تزریقی با استفاده از فشار ثابت تا زمانی به درون دیوار پمپ میشود که مصالح بهطور کامل اشباع شوند.
بسته به میزان رطوبت موجود در دیوار، مواد مختلفی مانند آلکالیسیلیکاتها، امولسیونهای سیلیکونی یا دوغابهای سیمانی بهعنوان ماده تزریقی قابل استفاده هستند.
پس از سختشدن ماده تزریقی، انتقال رطوبت به نواحی بالاتر متوقف میشود و بهتدریج رطوبت دیوارهای بالادست خشک میگردد. تنها پس از گذشت چند ماه و بررسی دقیق اثربخشی این روش، میتوان عملیات گچکاری دیوار را از سر گرفت.
مواد جدید و دارای تاییدیه برای این نوع تزریق، بههمراه راهنمای تخصصی WTA با عنوان برگه راهنما E 4-4-04/D: تزریق در دیوار بنایی برای مقابله با رطوبت مویرگی، از طریق وبسایت انجمن علمی-فنی حفاظت از ساختمانها و مرمت آثار تاریخی (WTA) در دسترس است.
