عایقبندی بام برای محافظت از ساختمان در برابر نفوذ رطوبت بهکار میرود و بنابراین باید کاملا نفوذناپذیر نسبت به آب باشد. این لایه، تحت تاثیر انواع فشارها و عوامل محیطی قرار دارد؛ از جمله:
-
تنشهای مکانیکی (مانند بارگذاری و فشارهای فیزیکی)،
-
تغییرات دمایی (گرما و سرما)،
-
مواد شیمیایی،
-
و عوامل زیستی (مانند رشد قارچ یا جلبک).
به همین دلیل، عایقبندی بام یکی از پرتنشترین اجزای ساختمان محسوب میشود.
الزامات استاندارد
الزامات اساسی برای عایقبندی بام در استاندارد DIN 18531 تحت عنوان “عایقکاری [Abdichtung] بامها، بالکنها، لژها و راهروهای بیرونی” تعریف شده است. این استاندارد در پنج بخش تنظیم شده:
-
بخش ۱: بامهای قابل استفاده و غیرقابل استفاده – الزامات، اصول طراحی و اجرا
-
بخش ۲: بامهای قابل استفاده و غیرقابل استفاده – مصالح مورد استفاده
-
بخش ۳: بامهای قابل استفاده و غیرقابل استفاده – انتخاب مصالح، نحوه اجرا، جزئیات فنی
-
بخش ۴: بامهای قابل استفاده و غیرقابل استفاده – تعمیر و نگهداری
-
بخش ۵: بالکنها، لژها و راهروهای بیرونی
روشهای اجرا و نصب
نصب لایههای عایقبندی میتواند به روشهای مختلفی صورت گیرد، از جمله:
-
چسباندن کامل یا موضعی به سطح زیرکار (زیرلایه)،
-
جوش حرارتی یا چسباندن با گرما،
-
نصب مکانیکی (با مهار یا پیچکاری)،
-
یا با استفاده از وزنههای فشاری مانند ریگ، شن یا پوشش سبز (بام سبز) که باعث نگهداری لایه عایق در جای خود میشود.
