حسگرهای اعلام حریق شامل تمامی دستگاههایی هستند که برای تشخیص آتشسوزی طراحی شدهاند و به سیستم اعلام حریق [Brandmeldeanlage] متصل میشوند. این حسگرها همیشه بخشی از یک سامانهی تشخیص حریق وابسته به محل نصب خود هستند.
انواع حسگرهای اعلام حریق
حسگرهای اعلام حریق به دو دسته تقسیم میشوند:
حسگرهای خودکار که شامل موارد زیر هستند:
- حسگرهای دود نوری (Optische Rauchmelder)
- حسگرهای چندمعیاره یا چندحسگری (Mehrkriterien- oder Mehrsensorenmelder)
- حسگرهای مکشی دود (Ansaugrauchmelder)
- حسگرهای دود خطی (Linienförmige Rauchmelder)
- حسگرهای حرارت خطی (Linienförmige Wärmemelder)
- حسگرهای شعله (Flammenmelder)
تمامی حسگرهای خودکار بهعنوان حسگرهای تشخیص دما یا دود عمل میکنند، یعنی افزایش دما یا وجود دود را ثبت کرده و آلارم را به مرکز کنترل اعلام حریق [Brandmelderzentrale] ارسال میکنند.
- حسگرهای غیرخودکار که شامل دستگاههای اعلام حریق دستی [Handfeuermelder] هستند.
تفاوت میان حسگرهای اعلام حریق و حسگرهای دود
در زبان رایج، معمولا تفاوتی بین حسگرهای اعلام حریق (Brandmelder) و حسگرهای دود [Rauchmelder] در نظر گرفته میشود:
- حسگرهای اعلام حریق (Brandmelder) عمدتا در ساختمانهایی با کاربری خاص مانند مراکز صنعتی، آزمایشگاهها، پارکینگها و تونلها مورد استفاده قرار میگیرند.
- حسگرهای دود (Rauchmelder) بیشتر در ساختمانهای مسکونی، واحدهای تجاری کوچک و آپارتمانها نصب میشوند و با تشخیص دود، از طریق یک آژیر بلند به ساکنان هشدار میدهند.
اگر حسگرهای دود مستقیما به سیستم اعلام حریق (BMA) متصل نباشند، به آنها حسگرهای هشدار دود [Rauchwarnmelder] گفته میشود.
