قابلیت شعلهور شدن یک ویژگی فیزیکی است که مشخص میکند یک مادهی قابل اشتعال، تا چه حد آسان یا دشوار میتواند در حضور اکسیژن و یک منبع گرما آتش بگیرد.
تفاوت بین قابلیت اشتعال [Brennbarkeit] و قابلیت شعلهور شدن (Entflammbarkeit)
- قابلیت اشتعال یک ویژگی کلی و دودویی (دوحالته) است که فقط تعیین میکند آیا یک ماده میتواند بسوزد یا خیر.
- قابلیت شعلهور شدن میزان سهولت یا سختی اشتعال ماده را بررسی میکند و فقط برای موادی که اصولا قابل اشتعال هستند، مطرح میشود.
اهمیت قابلیت شعلهور شدن در ایمنی ساختمان
قابلیت شعلهور شدن یک معیار کلیدی در ارزیابی رفتار مواد در برابر آتش محسوب میشود. نقطهی اشتعال (Flammpunkt)، یعنی دمای لازم برای آتش گرفتن ماده، یکی از عوامل تعیینکننده در این ارزیابی است.
استانداردهای طبقهبندی مواد از نظر قابلیت شعلهور شدن
در آلمان، مصالح ساختمانی از نظر قابلیت شعلهور شدن بر اساس استاندارد DIN 4102-1 طبقهبندی میشوند. این استاندارد در آینده با استاندارد اروپایی EN 13501-1 جایگزین خواهد شد که امکان مقایسهی بهتر بین محصولات ساختمانی در سطح بینالمللی را فراهم میکند.
طبق استاندارد DIN 4102-1، مواد قابل اشتعال به سه دسته تقسیم میشوند:
- کلاس B3 : مواد بسیار قابل اشتعال
- کلاس B2 : مواد با قابلیت اشتعال معمولی (مانند چوب)
- کلاس B1 : مواد دیرسوز یا خودخاموششونده
این طبقهبندی در ایمنی ساختمان نقش حیاتی دارد، زیرا مواد با قابلیت شعلهور شدن پایینتر، احتمال گسترش آتش را کاهش میدهند.
