آرژلها برای اولین بار در سالهای 1931/32 توسط شیمیدان آمریکایی ساموئل اس. کیستلر کشف شدند و در سال 1968 به یک فرآیند استاندارد به نام فرآیند سول-ژل توسعه یافتند. این مواد عمدتا از سیلیس یا سیلیکاسید ساخته میشوند که معمولا از شن بهدست میآید. در یک فرآیند خاص، سیلیس به یک ژل آبی تبدیل میشود که سپس تحت شرایط ویژهای خشک میشود.
آرژل یک شبکه شاخهدار و دارای منافذ باز از ساختارهای ریز است که سوراخها یا منافذ آن 95٪ از حجم ماده را تشکیل میدهند، به این معنی که 95٪ آن از هوا است. این شبکه باعث میشود که این ژل نسبت به اندازه خود، مساحت سطح بسیار زیادی داشته باشد و تنها سه برابر سنگینی هوا باشد. منافذ آن هزار بار نازکتر از رشتههای یک تار عنکبوت است. 1 گرم آرژل دارای سطحی معادل یک میدان فوتبال است.
به دلیل داشتن تخلخل بالا، آرژل یک ماده جامد با خاصیت بسیار بالا در عایق حرارتی است. به همین دلیل از مدتها پیش به عنوان پرکننده عایق حرارتی در فضای میان شیشههای عایق، شیشههای پلاستیکی و به عنوان عایق حرارتی مورد استفاده قرار میگیرد.
