آرژلها مواد جامدی هستند که ساختار بسیار متخلخل دارند و در سالهای 1931/32 توسط شیمیدان آمریکایی، ساموئل اس. کیستلر کشف شدند. این مواد عمدتا از سیلیس یا سیلیکاسید ساخته میشوند که معمولا از شن به دست میآید. در یک فرایند خاص، سیلیس به یک ژل آبی تبدیل میشود که سپس تحت شرایط ویژهای خشک میشود. در نتیجه، یک شبکه پیچیده از ساختارهای بسیار ریز به وجود میآید که 95% حجم آرژل را حفرهها تشکیل میدهند، یعنی آرژل 95% از هوا است.
این شبکه به آرژل اجازه میدهد که نسبت به اندازهاش سطح بسیار بزرگی داشته باشد و فقط سه برابر سنگینتر از هوا باشد. حفرههای آن 1000 برابر نازکتر از تارهای یک تار عنکبوت هستند. یک گرم آرژل معادل مساحت یک زمین فوتبال را دارد.
به دلیل تخلخل بالا، آرژلها خاصیت عایق حرارتی بسیار خوبی دارند. به همین دلیل از آنها به عنوان عایق حرارتی در فواصل میان شیشههای دوجداره [Isolierglas]، شیشههای پلاستیکی و به عنوان عایقهای حرارتی شفاف استفاده میشود. اخیرا ترکیبی از پشم سنگ [Steinwolle] و آرژل نیز به عنوان عایق داخلی [Innendämmung] در دسترس است.
