بتن بروت که در زبان فرانسه به معنای بتن خام است، به مفهوم استفاده از بتن در حالت نمایان[Sichtbeton] و بدون پوشش اضافی اشاره دارد. در این نوع معماری، بتن پس از باز شدن قالب به همان شکل باقی میماند و ویژگیهای فرآیند قالبگیری و تولید مانند ناهمواریهای سطحی، اثرات مواد قالببندی و سوراخهای مهاری بر روی سطح بتن مشهود است. به این ترتیب، دیوارهای داخلی و خارجی میتوانند در وضعیت خام و ساختاری خود حفظ شده و بافتهای متفاوتی به خود بگیرند.
آگوست پره، معمار و شهرساز فرانسوی، بهعنوان پیشگام این سبک شناخته میشود که در اوایل قرن بیستم نخستین ساختمانها را با بتن مسلح بنا کرد. به دلیل توسعه مداوم این ماده و مقرونبهصرفه بودن آن، معماری بتن بروت در دهههای 1950 تا 1970 در میان معماران محبوبیت بسیاری پیدا کرد. این استفاده گسترده از مواد خام و آشکار بهعنوان سبک معماری بروتالیسم شناخته شد.
نمونههای شاخص معماری بتن بروت:
- کلیسای سنت ژان دو مونمارتر در پاریس (بین سالهای 1894 تا 1897) که به طراحی بودِت، شاگرد ویوله لو دوک ساخته شد، اولین ساختمان نمایانگر این سبک بود.
- لوکوربوزیه، معمار برجسته، نیز به خلق بناهایی با سطوح خام و دقیق اعتقاد داشت که همان چیزی باشد که هست. آثار شاخص او در این سبک شامل: کلیسای نوتردام دو اوت در رونشان، مجموعههای مسکونی Unité d’Habitation در فرانسه و برلین و صومعه Sainte-Marie de La Tourette در Éveux که سطوح آن اثر قالبهای چوبی زبر و خروجیهای بتن را به نمایش میگذارد.
نقد و چالشهای معماری بروتالیسم:
استفاده افراطی از بتن نمایان گاهی منجر به اغراق در عناصر فرمی و عملکردی ساختمانها شد که فضایی سرد، غیرواقعی و نامحبوب برای کاربران ایجاد میکرد.
نمونههای موفق بینالمللی:
در آمریکا و بریتانیا، معمارانی مانند لویی کان و جیمز استرلینگ نمونههای عملکردی و تحسینبرانگیزی از این سبک ارائه کردند مانند: مؤسسه تحقیقاتی سالک در کالیفرنیا و کتابخانه دانشکده تاریخ در کمبریج انگلستان.
نمونههای شاخص در آلمان عبارتند از : خانه سیندینگن در فرانکفورت اثر گونتر بوک و برلینر اسپیتلاک توسط BMK Ingenieurhochbau Berlin
معماری بتن بروت با وجود نقدها، همچنان بهعنوان بخشی از میراث مدرن معماری مورد توجه قرار دارد و نمونههای برجسته آن بهخاطر ترکیب عملکردگرایی، زیباییشناسی و بیان مواد خام، شناخته میشوند.
