یراقآلات در ابتدا تنها با هدف فراهم کردن اتصال و پشتیبانی برای درها، دروازهها یا ورودیها طراحی شده بودند تا آنها را به چارچوب چوبی یا سازههای سنگی متصل کنند. برای این منظور از ابزارهایی مانند لولاها (Haspen) و قلابها [Scharniere] استفاده میشد.
به مرور زمان، یراقآلات از نقاط اتصال اولیه خود گسترش یافتند و به تدریج سطح کل در یا دروازه را پوشش دادند. این تحول نه تنها عملکردهای اضافی مانند تثبیت و استحکام تختههای چوبی درب و ایجاد ایمنی از طریق طراحیهای ضخیم و مقاوم را فراهم کرد، بلکه نقشهای تزئینی نیز به آنها افزوده شد.
یکی از نمونههای برجسته این توسعه، یراقآلات رمانسک در دروازه آنه کلیسای نوتردام پاریس از قرن 12 میلادی است. این یراقآلات نشاندهنده اولین مواردی است که یراقآلات عملکردی [Funktionsbeschläge] به مرور زمان به یراقآلات تزئینی تبدیل شدند و الگویی بینظیر از این تحول تاریخی به شمار میروند.
